Het verhaal van Minne*
12 december 2012
Een bijzondere datum, die 12.12.12, zal de wereld vergaan? Of blijven we gewoon verder leven?
Het kan me eigenlijk weinig schelen, want die woensdagnamiddag, krijg ik telefoon van UZ Jette...
Proficiat mevrouw, u bent zwanger!
De afspraak voor de eerste echo op 7 weken wordt gemaakt.
Kort na nieuwjaar, zijn we voorzichtig blij, als blijkt dat je een sterk kloppend hartje hebt.
We nemen afscheid in Jette en ik hoop stiekem er de eerste jaren niet meer te moeten terugkomen.
We mogen nu elke week op controle bij onze eigen gyneacoloog, elke keer is het bang wachten, tot we opnieuw je hartje zien kloppen.
Na een goede controle op 14 weken, op 21 februari 2013, wordt het grote nieuws, dat jij op komst bent, aan de wereld kenbaar gemaakt.
Vanaf nu kunnen we elke 4 weken terecht bij de gyneacoloog. Telkens met een klein en bang hartje.
Maar telkens krijgen we goed nieuws.
Op 18 weken kan de gyneacoloog vertellen wat jij zal worden (je draait je zo, dat ze het echt wel heel duidelijk kan zien). Je wordt een MEISJE! EEN MEISJE!
Mijn buik groeit rustig, niet te snel, maar plots na de paasvakantie wil je wel duidelijk laten merken dat jij er ook bent. Mijn buik verdubbelt binnen de week bijna in omvang. Ik heb ook wel wat harde buiken maar de gyneacoloog zegt me dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Niet doen dan maar?
Op 30 mei, ik ben dan 28 weken zwanger, is er opnieuw een echo gepland. De gyneacoloog kijkt met enige bezorgheid naar haar scherm. Ze vindt dat ik toch echt wel teveel vruchtwater heb en zou graag hebben dat ik op controle ga in Leuven.
Leuven? Dat maakt me ongerust. Zeker als ze bij haar secretaresse aandringt om de afspraak zo snel mogelijk te laten doorgaan. Op 7 juni kunnen we bij professer Lewi terecht.
En hoewel iedereen me probeert gerust te stellen, ben ik dat niet, zeker niet wanneer je ook wat begint te googelen...
7 juni om 18u kunnen we eindelijk binnen bij de professor, ik besterf het bijna van de zenuwen. Een uur extra wachten heeft dat alvast geen goed aan gedaan. Na 2 seconden zie ik een zeer bezorgd gezicht bij de professor, op het scherm voor mij kan ik meevolgen, ze ziet iets aan de darmpjes en ze blijft volgens mij ook veel te lang kijken naar haar hartje.
Mijn vermoedens worden bevestigd, wanneer ze me vertelt dat ik onmiddellijk moet opgenomen worden op de intensieve kraamafdeling...
Ik word meteen plat gelegd, krijg 3 baxters en krijg die avond nog een punctie. Ze verwijderen 1,7 liter vruchtwater...
De dagen die volgen, zijn moeilijk te vatten, luisteren naar de professor, luisteren naar een andere professor, nadenken, proberen te slapen, proberen rustig te blijven, nadenken en hopen, of toch maar niet...
Op 8 juni beslissen we samen met de professors dat het beter is dat de kleine muis geboren wordt...
Op zondagmorgen 9 juni 2013 om 4u15 kunnen we haar verwelkomen,
De kleine muis, de kleine MINNE*
maar nemen we tergelijkertijd ook een beetje afscheid van haar.
